Met de herverkiezing van Donald Trump en zijn pogingen voor vrede hier te brengen op deze aardbol is het steeds moeilijker geworden om trots te zijn op de Verenigde Staten van Amerika. Met elke dag die voorbijgaat en elke rode krantenkop wordt het duidelijker dat het land afglijdt naar een fascistisch hellegat. Desondanks gaat de kunst gewoon door. Muziek wordt nog steeds gemaakt en uitgevoerd, en tegen alle verwachtingen in zijn er nog steeds dingen om trots op te zijn. Het is nog steeds natuurlijk om je verbonden te voelen met je lokale gemeenschap, en dat gevoel van bewondering maakt het nieuwste album van Miss Tess, "Cher Rêve", een broodnodige oppepper in deze stressvolle tijden.

Miss Tess is moeilijk te omschrijven, ze lijkt een zwerver en een gokker in haar muziek. Dat is een compliment, want er zijn zoveel facetten van haar geweest sinds ik haar debuutplaat "Home" uit 2005, "Modern Vintage" en "When Tomorrow Comes" uit 2007, "Darling, Oh Darling" uit 2009, "Sweet Talk" uit 2012, "The Love I Have For You" uit 2013 en het schitterende "Baby, We All Know" uit 2016 hoorde, albums die een voorbode waren voor de volgende tien jaar met haar verdere werk dat een gevoel van swing en bewondering voor de grote Amerikaanse songbooks in alle genres belichaamde. Ze is absoluut geen amateur, maar brengt op haar nieuwe album haar gevoeligheid naar Zuid-Louisiana, waar ze in Eunice, in de studio van Joel Savoy in slechts drie dagen negen nummers live opnam, met duidelijke Cajun-accenten en waarbij Savoy meerdere lokale muzikanten voor dit project heeft ingeschakeld. Het album werd geproduceerd door Miss Tess' partner Thomas Bryan Eaton, die regelmatig met haar toert en ook tijd heeft doorgebracht in de superband Western Centuries. Verwacht Cajun, verwacht country, verwacht wat swamppop en vintage R&B. Maar bovenal: verwacht het hartige en het onverwachte van Miss Tess' Cher Rêve waarbij haar songs als een directe inslag aanvoelen, maar tegelijkertijd ongehaast aanvoelen, zowel qua inhoud als qua uitvoering.

Alsof het niet al duidelijk was uit de titel en het openingsnummer, is haar nieuwste CD een liefdesaffaire met de Bayou State, en de negen nummers bestrijken het hele spectrum aan geluiden dat je in Louisiana zou verwachten, vooral in de Acadiana-regio. Het country-liefdesliedje "Louisiana" fungeert als een soort ouverture voor deze plaat, een midtempo ballad waarin Miss Tess lyrisch wordt over de staat alsof het een lang geleden overleden geliefde is. Elders horen we haar door verschillende countryklassiekers scheuren en er haar eigen draai aan geven, met name "Lord, I Need Somebody Bad Tonight" dat je die geweldige swamppop-vibes geeft. Als dit allemaal een beetje te pittig klinkt voor je countrysmaak, begin dan misschien met Miss Tess' opzwepende versie van Kris Kristofferson's "Nobody Wins", of haar originele nummer "Learning Not To Care". Maar voor de avonturiers die gewoon iets opwekkends vinden aan het geluid van een trekzak boven een steelgitaar op een uptempo beat, ga dan meteen naar "Ride That Train" en "Take It Easy", cajun-smakende songs die werkelijk schitteren met hun accordeonpartijen.

Het is de gumbo van muzikale invloeden in Louisiana-muziek die zo goed samensmelten en het allemaal zo meeslepend maken. Als je het rustgevende "La Lune, C'est Un Cendrier" en het slotnummer "La Valse D'asteur", beide in het Frans gezongen hoort, versta je misschien geen enkel woord, maar je voelt elk woord en ze wekken een archaïsche interesse op die alleen deze specifieke Louisiana klanken kunnen aanwakkeren. Alvast kan ze met deze songs haar geloofwaardigheid aantonen bij  sommige critici. De afgelopen jaren hebben we een hernieuwde interesse gezien in countrymuziek, het lijkt dan ook slechts een kwestie van tijd voordat de Cajun- en Creoolse klanken van Louisiana ook weer in de belangstelling  komen. Maar voor de inwoners van  deze staat zijn ze nooit weggeweest en zullen ze dat ook nooit doen. Ze zijn essentieel voor het leven en geven het de vreugde, het verdriet en de seizoenen aan de inwoners van deze regio. Dat is wat Miss Tess vastlegt in "Cher Rêve"  en verdient zeker een pluim.